فرآيند آشكار يك صراحت مشخص آن است كه آن چه مسلم و قطعي نيست آن است كه آدمها با هم فرق ندارند و آن چه كه آنها با بازوها و دستور آن سعي در ايجاد آن دارند آن است كه به صورت آرتيفيشيال آن را به خود و اطرافيان ضميمه كنند(تفاوت را مي‌گويم) و سپس در ميان خودمان مرور و مرارت كنند. آن چه كه خنده دار است آن است كه ما براي اين تفاوت گريه مي‌كنيم و آن چه كه گريه‌دار است آن است كه ما از اين وضعيت تعجب مي‌كنيم و آن چه كه متعجبانه است آن است كه ما به آن وضعيت افتخار مي‌كنيم و آن چه بايد به آن مفتخر باشيم آن است كه ما به آن وضعيت فكر مي‌كنيم و آن چه تفكر برانگيز است آن است كه ما اين جوري هستيم و نمي‌دانيم و آن چه كه نمي‌دانيم خيلي زياد هست. و به اين ترتيب اين رشته به انتها رسيد و هيچ كس به پشت ديوار نرسيد. و اگه ... با اين حال ما خنده داريم. حتي چندش‌آورترين‌هايمان هم اگر چند لحظه اجازه بدهند مي‌توانيم به آنها بخنديم.